म बारेकोट गाउँपालिका–१, रामीडाँडाको स्थानीय हुँ । कात्तिक १७ गते भूकम्प आउँदा म कामविशेषले बाँकेको नेपालगञ्ज गएको थिएँ । घरमा आमा, श्रीमती र चार जना छोराछोरी थिए ।
भूकम्पले मेरो तीनतले घरको एउटा कुनाको भाग भत्किएको छ । आमा, श्रीमती र बालबच्चाले भागेर ज्यान जोगाएछन् । भूकम्पको केन्द्रविन्दु भए पनि हाम्रो ठाउँमा कोही पनि मान्छे मरेका थिएनन् । तर बस्नलाई कसैको एउटा घर पनि सद्धे (ठिकठाक) छैनन् । सबैजसो भत्किएका छन् । चिरा परेका छन् । गाउँका हामी सबै बारीको पाटोमा त्रिपाल हालेर बसेका छौं ।
मेरी ७३ वर्षीया आमा (गोरी कामी) दमको बिरामी हुनुहुन्थ्यो । एक वर्ष यता औषधि खाइरहनुभएको थियो । धेरै समयदेखि औषधि खाइरहेकोले दम पनि करिब–करिब ठिक हुनै लागेको छ भनेर डाक्टरले भन्नुभएको थियो । तर त्रिपालमुनिको बास, रातभरि चिसो सिरेटोले हान्छ । घरभित्र बस्दा त जाडोले अति नै सताउँथ्यो, झन् त्रिपालमा त सुत्नै नसकिने हुने रहेछ ।
